Het boek is geschreven door Jeroen Brouwers, waarover hier meer te vinden is.
Allereerst wil ik melden dat ik dit een moeilijk boek vond om te lezen. De schrijfstijl is er een die ik niet vaak eerder heb gezien en die ik nogal lastig vind om te begrijpen. Brouwers beschrijft veel dingen op een symbolische manier die ik niet altijd begreep. Ook maakt hij ellenlange zinnen waardoor je af en toe in de war raakt.
Aan het einde van het verhaal lezen we over Brouwers die alleen door een bos loopt. Verschillende gedachtes gaan door zijn hoofd. Terwijl hij naar huis rijdt, daar aankomt en binnenshuis is, blijft hij doorpraten over wat er in zijn hoofd afspeelt.
Dit verhaal heeft zeer veel kritiek gekregen. Mensen beweren dat Brouwers veel gebeurtenissen heeft opgeblazen, en ook dingen heeft verzonnen. Het was allemaal niet zo rampzalig en verschrikkelijk als hij het af heeft gebeeld. Daarom heb ik besloten het einde zo te veranderen, dat Brouwers ontdekt dat hij als het ware "gek in zijn hoofd" is, en dat veel van wat hij heeft verteld onzin is.
"Later begon het te waaien, en ontstonden er waterdruppels tegen de buitenkant van het raam, die langzaam over het glas begonnen te schuiven, zodat er tussen mij en mijn andere ik een webachtig traliemotief ontstond en ik mijn gezicht in de mist in vloeibaarheid zag ontbinden." (dit is het einde, hier ga ik door)
Die andere ik, wie was dat? Hij leek uiteraard verdomd veel op mij, maar toch voelde het als een ander persoon. Iemand met hetzelfde uiterlijk als ik, maar een ander verleden en een ander innerlijk.
Ik kreeg plots een licht gevoel in mijn hoofd, en een naar gevoel in mijn maag. Ik keek verbaasd naar mijn handen, naar mijn voeten, en weer terug naar het raam. Ik zag die persoon niet meer. Alleen nog maar de druppels die naar beneden dwaalden.
Ik zonk diep in mijn gedachten. Flashbacks kreeg ik, beelden van vroeger. Ik werd er een beetje duizelig van, en een hoofdpijn leek op komst. Wat was er aan de hand?
Nieuwe beelden raasden door mijn hoofd. Nieuw, omdat ik ze nooit eerder had gezien. Mooie beelden waren het, lieve en rustige beelden. Geen bloed, geen angst, geen pijn. Mijn hele lichaam leek te ontspannen en ik voelde me gelukkig.
Ik heb een lange tijd in mijn stoel gezeten en nagedacht over het verleden. Over mijn moeder, over Liza en over de kampen. Enorme twijfels waren mijn hoofd binnen gekropen en ik wist uiteindelijk wie ik echt was. Wat is had meegemaakt, wat er was gebeurd. Wat mijn fantasie was geweest en wat de werkelijkheid was. Ik voelde me een ander persoon. Maar niet een onbekend persoon, ik was die andere ik.
Toen ik onder de dekens was gekropen duurde het mij uren om mijn ogen te sluiten. Deze avond had mijn ogen geopend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten